ما به دست یار دادیم اختیار خویش را
حاصلی زین به ندانستیم کار خویش را

بر امید آن که روزی کار ما گیرد قرار
سال ها کردیم ضایع روزگار خویش را

ریختی خون دلم شکرانه بر جان من است
گر تو برفتراک می بندی شکار خویش را

خاک پایت شد وجودم تا نیابی زحمتی
می نشانم زاب چشم خود غبار خویش را

عکس روی چون نگار خود بین در آینه
تا بدانی قدرت صورت نگار خویش را

هست خاک آستانت سجده گاه اهل دل
سجدهٔ شکری بکن پروردگار خویش را

نیست خالی از خیال روی تو چشم همام
باغبان بی گل نخواهد جویبار خویش را