کدام سر که ندارد دماغ سودانی
کدام دل که بود خالی از تمنائی

کجاست پای روانی کدام دست و دل است
نیست بسته به زنجیر زلف زبانی

مکن ملامتم ای مدعی در این دعوی
هست در سر هر کس به قدر سودانی

چو صبح اگر نفسی میزنم ز مهر مهیست
بود هر آینه این دم زدن هم از جائی

بیا و سرو قد خویش عرضه کن بر ما
همچو سرو قدت نیست مجلس آرانی

حدیث سرو چمن با قدت نباید راست
که پیش او نتوان گفت زیر و بالایی

چنان ربوده حسن تو شد وجود کمال
که هیچگونه ندارد به خویش پروایی