ای از حدیث زلف توام بر زبان گره
بگشای برقع از رخ و از زلف آن گره

چشمم گلی نچید ز باغ رخت هنوز
تا کی زند دو زلف تو بر ابروان گره

زلفت دلم بیست و در آویخت از هوا
جز باد دلگشا که گشاید چنان گره

خوبان که دانه دانه کنند اشک عاشقان
از ساحری زننده بر آب روان گره

ابرو ترش کنی و بگویم زهی کمان
آری فتد همیشه ز زه بر کمان گره

موی میان او به کمر هست در خیال
چون رشته که باشدش اندر میان گره

نظم کمال بسته به هم رشته درست
گفتار دیگران همه بر ریسمان گره