۲۹۸ بار خوانده شده

شمارهٔ ۷۶۹

گر کام خود از لبت بگیرم
چون خضر به سالها نمیرم

زآن دم که تو آمدی به خاطر
فکر همه رفت از ضمیرم

دارم ز غم تو بر دل ریش
دردی که دوا نمی پذیرم

چندانکه ز من تو در نغوری
من نیز هم از تو در نفیرم

چون زلف تو گرد آیم از پای
هم زلف تو باد دستگیرم

ای باد بهار کز تو خوشبوست
مجلسی به روایح عبیرم

بگذر بخجند و گر به یاران
از من که به شهر چین اسپرم

زان برد کمال جور آن شوخ
کو محتشم است و من فقیرم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۷۶۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۷۷۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.