طبیب عشق به خون گو بساز شربت عاشق
که نیست در خور بیمار جز غذای موافق

از آن متاع که عاشق بیار خویش فرستد
مراست جانی و آن نیز نیست تحفه لایق

رقیب سعی نماید چو غمزه نو بخونم
بود موافق غماز فکر و رأی منافق

دلم به زلف تو چون پی برد به سر میانت
که کس به ذهن پریشان نکرد فهم دقایق

اگر دهان تو گویند هست و نیست ز تنگی
نه کاذبند درین نکته عاشقان و نه صادق

پزم خیال تجرده ولی ز زلف بتانم
در آمدست به گردن هزار گونه علایق

کمال روی تو دید و ز شوق در سخن آمد
شود هر آینه طوطی ز عکس آینه ناطق