کسی که دل طرف زلف یار میکشدش
اگر فکند در آن حلقه دست می رسدش

رخ تو سوخت به خط جان و دودها برخاست
دگر ز خال معنبر چه داغ مینهدش

کمند موی تو افتاده در قفا چه نکوست
چو نیک بود کسی در قفا نگفت بدش

تو صیدگبر و رها کن به دیگری که کشد
که زنده تر شود ار می کشی به دست خودش

دهان تنگ شکرخند او چنان کردند
پر از شکر که ز لب ها نبات می دمش

به پای سر عاشق آنچنان که فتاد
ز پا چگونه نیفتد که بخت زد لگدش

دل کمال بنازو کرشمه بستد و گفت
که باز با تو دهم لیک دل نمی دهش