دل رفت و نماند عقل و تدبیر
دلبر به جفا نکرده تقصیر

آرید بمن نسیم آن زلف
دارید مرا نگه به زنجیر

باد است بگوش هوش مجنون
پند پدر و نصیحت پیر

تدبیر فتیل عشق تیغ است
باز آ که بدست تست تدبیر

چون عاشق خسته دل به بالات
بر نیره تو جان فشانده نخجیر

بر خوان بلای دوست ای جان
خونها خور و ذله نیز برگیر

مگذار کمال بخش دل هیچ
بر غایبه گفته اند تکبیر