دارم اندک روشنائی در بصر
بی جمال او ولى فیه النظر

چشم مشتاقی براه انتظار
خاک شد وز خون دیده خاک تر

سرخ گردد هر که از هر سو دوید
اشک ما سرخ از دویدن شد مگر

من شکرها خوردم از شکر لبش
راست فرمودند تجزیه من شکر

چشمه او افتاده در دلهای ماست
همچو مستی در دکان شیشه گر

شب زدم سر بر در و دیوار او
چون سحر شد باز بردم دردسر

گریه بیدادش نشست از دل کمال
لایزیل الماء نقشة فی الحجر