گرفته نور ز داغ جگر نظاره ما
که آفتاب برد حسرت ستاره ما

درستکاری ما را همین طریق بس است
که هیچ آنیکه نشکست سنگ خاره ما

کسی ز صحبت ما دو رشد که نا اهلست
کدام پنبه خطر دیده از شرار ما

کلام عشق و هوس را چه سازگاری نیست
از آن سبب بود از سایه هم کناره ما

به غیر حرف وفا و محبت ای زاهد
چه دیده که نیائی تو در اراده ما

برهنه پائی ما کاشت تخم آبله را
شود مبارک ما خلعت دوباره ما

علاج اشک ز مژگان چه می‌کنی(صامت)
به لخت لخت جگر کرده خو قناره ما