بتا بیا می گلگون ز نو به ساغر کن
مشام مجلسیان را دمی معطر کن

فسرده گشت دماغم برای راحت روح
بیار ساغر سرشار کام جان تر کن

دلم ز موعظه شیخ شد قرین ملال
برای مسئله عشق جا به منبر کن

به آستانه معشوق اگر بخواهی بار
به عجز رو به سوی آستان حیدر کن

به خاک درگه داماد فاطمه سر نه
مقام خویش ز عرش علا فراتر کن

برای حفظ تن و حرزجان صباح و مسا
مدام نام گرامش ز شوق از بر کن

بدرک وحدت واجب به کسوت امکان
بروی اونگر و سیر صنع داور کن

ایا علی وار شهسوار ملک وجود
بیا و جا بسر منبر پیمبر کن

با عوجاج کشیده است کار شرع نبی
ز ذوالفقار دودم کار کفر یکسر کن

شده تطاول یاجوج شرک عالم گیر
بیا خراب جهان را چو حصن خیبر کن

جهان پیر شد از دود ظلم تیره و تار
ز چهره صفحه آفاق را منور کن

به کام مردم بد نام گردش ایام
ببین وزیر و زبر دهر را به کیفر کن

بنه بکرب و بلا گامی از دیار نجف
نظر به حال حسین غریب بی‌سر کن

به انتظار قیامت نشسته تا چند
به دشت کرببلا سیر روز محشر کن

برای قتل حسینت کشیده خنجر را
سفارش پسرت را بشمر کافر کن

حسین که شیره جان نبی چو شیر مکید
نظر به حنجر خشکش به زیر خنجر کن

بگو بشمر که ای بی‌حیا حسین مرا
گلوی تشنه مکش کام خشک او تر کن

رخ سکینه ببین گشته نیلی از سیلی
بروی نعش پدر التماس دختر کن

پی تسلی قلب شکسته لیلی
بیا معالجه زخم فرق اکبر کن

به عرش می‌رسد از فرش رودرود رباب
علاج تیر گلوی علی اصغر کن

به دست شمر و سنان گشته‌اند اسیر بیا
نظر به زینب و کلثوم بی‌برادر کن

نه چادرش بسر است نه گوشواره به گوش
نگه به فاطمه نوعروس مضطر کن

سر برهنه ناموس کبریا زینب
بین و بهر سرش نیز فکر معجر کن

تن حسین تو عریان فتاده بر سر خاک
کفن برای تن بی‌سرش میسر کن

حسین تو بدن نازنینش ار گویم
چو توتیا شده از سم اسب باور کن

به عابدین نبود طاقت غل و زنجیر
خمیده پیکرش از بار غم سبکتر کن

شهاز (صامت) و خلق دیار دار سرور
بروز حشر شفاعت به نزد داور کن