جهان بخواب و دمی چشم من نیاساید
چو دل بجای نباشد چگونه خواب آید

غلام نرگس دلربای خودم
که کشته بیند و بخشایشی نفرماید

چو مایه هست زکاتی بده گدایان را
که نیکویی و جوانی بکس نمی باید

کسی در دل شب خواب بیغمی کردست
بر آب دیده بیچارگان نبخشاید

بر غم دشمن بدگو کمال دلشده را
بکش مگو که بخون دست من بیالاید