گل به صد لطف بدید آن برو پنداشت تن است
شکل خود دید همانا چو ز آبت بدن است

نازک اندام که ز آسیب صبا تاب نداشت
ظلم باشد اگر از برگ گلش پیرهن است

ای گل از سیم بناگوش بشم گیر به وام
مایه حسن و میندیش که قرض حسن است

نکنم جز به خیال قد نو نه دراز
بلبلان را سخن ار هست به سرو چمن است

نیست الا اثر سوز دل و آه درون
بر لب از خال تو این دود که بر جان من است

مشک بر گردن آن ترک خطا نیست
بت چینش مگر آورده خراج ختن است

ز زلف میچکد آب حیات از سخنان تو کمال
سخن این است که گونی تو دگرها سخن است