ای روی دردمندان بر خاک آستانت
از آب و خاک زآن سو غوغای عاشقانت

عرش آشیان همائی ما جمله سایه تو
با این صفت چه دانند این مشت استخوانت

ذرات کون بک بک در ممکنات عالم
جستند و بافت برتر از کون و از مکانت

غیرت به پست و بالا پنهان نبود و پیدا
غیرت ندانم از چه میداشتی نهانت

زین پیش عقل و دانش دادی ز خود نشانم
گم کرده ام نشانها تا بافتم نشانت

در بر رخم چه بندی چون رفته ام به بامت
روی از چه باز پوشی چون دیده ام عیانت

دری ز گنز مخفی دارد کمال با خود
گر گوش داری این در آید به گوش جانت

دی میشدی خرامان چون سرووعقل می گفت
خوش میروی به تنها تنها فدای جانت