۲۴۷ بار خوانده شده

شمارهٔ ۳۸۸

عمری چو جاهلان پی چون و چرا شدم
بستم ز حرف لب، چو به حرف آشنا شدم

پای از گلیم فقر نکردم فزون دراز
با آنکه در دیار سخن، پادشا شدم

زد بر زمین همان نفسش هرچه برگرفت
عمری چو برگ گل پی باد صبا شدم

آخر شدم چو سبزه لگدکوب خاص و عام
گر چند روز، قابل نشو و نما شدم

بر سر همیشه سایه‌ام از دست خویش بود
کی ملتفت به سایه بال هما شدم؟

گشتم تمام عشق و ز خود، کام یافتم
آخر به مدعای دل مدعا شدم

دارم چو صبح، آینه مهر در بغل
قدسی ازان سبب همه صدق و صفا شدم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۸۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۸۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.