تلخ است زبان در دهن از تلخی کامم
زنهار که پرهیز کن از طرز کلامم

تا بر سر من سایه مرغی نگذارد
خورشید، نظر دوخته بر گوشه بامم

تاری ز سر زلف توام بیش ندادند
چون قطره خوی، در بن مویی‌ست مقامم

در دایره چشم بود مرغ خیالت
آزاد نگردد دگر این مرغ ز دامم

دردا که ز همصحبتی زاهد خودبین
شد سنگ ریا رخنه‌گر شیشه و جامم

آهسته‌تر این جان به لبم آی، که دارد
اندیشه پرسش صنم کبک‌خرامم

با روی تو نظاره خورشید نخواهم
ای کاش بود آخر صبح، اول شامم

آن برهمنم خواند و این شیخ، چو قدسی
من خود خبرم نیست کزین هر دو، کدامم