گر شرم وصالت نبود قفل زبانم
گویم که فراق تو چها کرد به جانم

هنگام شکایت ز تو، از بس که گزیدم
چون بار صنوبر شده صد پاره زبانم

لرزد چو جرس بر سر هر ناله مرا دل
گویا که به غمهای تو پیوسته فغانم

گر بر ورق دل نهم انگشت، ز گرمی
چون خامه مو دود برآید ز بنانم

امروز نیم رانده ز بزم تو چو قدسی
عمری‌ست که از دور به حسرت نگرانم