ای ز آثار گرد موکب تو
غصه ها خورده مشک تاتاری

رام کردی سپهر سرکش را
تا چنان شد که از نگونسازی

می بلنگد ز بار من بنگر
که چه کاری بود بدین زاری

من و فتراک دولتت زین پس
تا مرا با سپهر نگذاری

ورنه آخر هم او برون نبرد
پس ازین لنگیی به رهواری