صاحب عادل شهاب ملک و دین
ای درونت مهبط روح الامین

تابرآوردی سر از جیب سخا
بحر می دزدد کف اندر آستین

بر امید آن که تا بخشی مرا
جبّه و دستار واسب و طوق و زین

تحفه یی آورده ام نزدیک تو
کاندر آن حیران شود نقّاش چین

بیت چندی نیز بر هم بسته ام
هر یک اندر شیوة خود به گزین

شعر بشنیدی و تحفه بستدی
خود همین بود و همین بود و همین

نی یکی از راه انصاف اندر آی
چون تویی شه را وزیر راستین

تو وزیری در خراسان و عراق
صیت تو بگذشته از چرخ برین

من گدایی ژاژ خایی بی نوا
گه فضایل خوان و گاهی ره نشین

من ز سیم تو ندیدم یک پشیز
تو ز من داری متاعی بس ثمین

این فضیلت منعکس اولیترست
خود بچشم عقل و دانش باز ببن

بر زمین دیدم که بارید از فلک
بر فلک هرگز نبارید از زمین

نقد کن باری بهای تحفه ام
گر نفرمایی عطایی بافرین