نگار دل سیاهم لاله رنگیست
چو غنچه بسته طبعی، چشم تنگیست

چو بیماریست چشم نا توانش
که بر دوشش ز غمزه نیم لنگیست

نگارا بس کن آخر زین جفاها
که هر کس را که بینی نام و ننگیست

مرا دایم بوصل تو شتابیست
وگر چه در تو زین معنی درنگیست

تو بس سنگین دلی ، آری ، توانی
اگر صبری کنی ، کاندر تو سنگیست

دو ابروی تو بر شکل کمانیست
که هر غمزه درو تیر خدنگیست

چرا تیر و کمان بر من کنی راست؟
مگر زین بیشتر بامات جنگیست؟

زبانت چون روان گردد بعذرت
تو گویی لنگی اندر دوش لنگیست

سرش سبزست و لب خندان و رخ سرخ
چو گل هر کس کش از روی تو رنگیست

تنم گفتم که نالانست، گفتا:
چه بودستش؟ بنامیزد! چو چنگیست