چو زلف خود فرو مگذار کارم
که چون زلفت پریشان روزگارم

به یاد لعل شیرینت چو فرهاد
بتلخی روزگاری می گذارم

بجز نقش رخت نیکو نیاید
ز هر نقشی که نیکو می نگارم

نیارم بر زبان اورد نامت
که گر یارم بشب خفتن نیارم

درازی شب هجران ز من پرس
که شب تا روز اختر می شمارم

بسوزد مشعل تابنده ماه
گر از سوز درون آهی برآرم

ز تاب هجر زلفت چون بنفشه
سر از زانوی حسرت بر نیارم

بیا ساقی ز چشم نیمه مستم
قدح پر کن که در عین خمارم

نمی یابم ز گلزار تو بویی
ز غمزه می زنی بر دیده خارم

رخ ابن حسام و خاک راهت
که در راهت جز این رویی ندارم

مرا استاد عشقت نکته دان کرد
که رحمت باد بر آموزگارم