ز فرو دست زردکوه آن روز
بیشه ای بود و آبشاری بود

آن طرف تر زیر زانوی کوه
بود غاری و ژرف غاری بود
***

وندر آن غار ژرف،چند سالی
جایگه داشت پیلتن شیری

شد تهی گاه او به دست قضا
ناگه آماج سهمگین تیری
***

او در سر پنجگی در آن بیشه
والی کوه و شاه وادی بود

دست آهن فشار او همه عمر
فارغ از ضعف و نامرادی بود
***

جفت او پیش تر از او به تیر اجل
شد ز دنیا و او به دنیا ماند

تا به تنهایی از جهان برود
در جهان بزرگ تنها ماند
***

چشم آتش فشان او آن شب
گوش می کرد بر ترانه ی مرگ

روزگار گذشته در نظرش
بود رقصان در آستانه ی مرگ
***

با زمان های ناپدید شده
قصه می گفت بی زبانی او

در غبار گذشته می لغزید
نقش کم رنگ زندگانی او
***

ناله ی شوم باد بهمن ماه
لرزه بر پیکر شب انداختی

بر تن زخم ناک شیر از خشم
شعله ها آتش تب افکندی
***

ساعتی روی دست خسته نهاد
سر سنگین پر غرورش را

لحظه ای با لب زبان بوسید
زخم سوزان و خون شورش را
***

گفت برخیز و ایستاده بمیر
که جز این در خور دلیران نیست

مرگ در بستر ار سزا باشد
روبهان راست،از بهر شیران نیست
***

جنبشی کرد و با تلاش غرور
تکیه بر دست و پای لرزان داد

مرگ را آستین داد و کشید
جان بدو داد و سخت ارزان شد
***

ماند کردن فراز و دندان را
روی دندان خون گرفته فشرد

غرشی کرد و در سیاهی شب
آخرین شیر بختیاری مرد
***

ای گرفتار زندگانی و مرگ
پند از آن شیر تیر خورده بگیر

گر میسر شود چو شیر بزی
ور میسر نشد چو شیر بمیر