تا سر زلف پریشان تو چین در چین است
زیر هر چینی از آن جای دل غمگین است

بی مه روی بتان شب همه شب تا به سحر
دامن و دیده‌ام از اشک پر از پروین است

مکن از عشق بتان منع مرا ای ناصح
که مرا عشق بتان رسم و ره دیرین است

شیوه کوهکنی شیوه فرهاد بود
صفت حسن‌فروشی صفت شیرین است

باغ حسن تو چه باغیست که پیوسته در او
سنبل و نرگس و ریحان و گل و نسرین است

عاشق ار خواب سلامت نکند نیست عجب
عشق را درد بود بستر و غم بالین است

وحدت از صومعه گر رخت به میخانه کشید
عارف حق‌نگر و رند حقیقت‌بین است