به محفلی که تو ای چون منی که راه دهد
که عرض حال گدا پیش پادشاه دهد

ز خلق بر درت ای شه پناه آوردم
اگر تو نیز برانی که ام پناه دهد

فتاده باز بشوخی و شی سر و کارم
که ملک عقل بیغما ز یک نگاه دهد

که نزد قامت او دم زند ز سرو چمن
که پیش طلعت او شرح حسن ماه دهد

حدیث زلف و رخش پیشه کن که دولت وصل
دعای نیم شب و ورد صبحگاه دهد

ببارگاه جلالت که نیست باد صبا
که بر تو عرضهٔ اسرار داد خواه دهد