پیری رسید و عهد جوانی تباه شد
ایّام زندگی، همه صرف گناه شد

بیراهه رفته پشت به مقصد، همی روم
عمری دراز، صرف در این کوره راه شد

وارستگان، به دوست پناهنده گشته‏اند
وابسته‏ای چو من به جهان، بی پناه شد

خودخواهی است و خودسری و خودپسندی است
حاصل ز عمرِ آنکه خودش، قبله‏گاه شد

دلدادگان، که روی سفیدند پیش یار
رنج مرا ندیده که رویم سیاه شد

افسوس بر گذشته، بر آینده صد فسوس
آن را که بسته در رسن مال و جاه شد

از نورْ رو به ظلمتم؛ ای دوست، دست گیر
آن را که رو سیه به سراشیب چاه شد