آدمی‌یی، آدمی‌یی، آدمی
بَسته دَمی، زان که نه‌یی آن دَمی

آدمی‌یی را همه در خود بِسوز
آن دَمی‌یی باش اگر مَحْرَمی

کم زد آن ماهِ نو و بَدْر شُد
تا نَزَنی کم، نَرَهی از کَمی

می بِرَمی از بَد و نیکِ کَسان؟
آن همه در توست، زِ خود می‌رَمی

حِرصْ خَزان است و قَناعَت بهار
نیست جهان را زِ خَزانْ خُرَّمی

مغز بَری در غَم؟ نَغْزی بِبَر
بر اَسَد و پیل زَن اَرْ رُستَمی

هَمچو مَلَک جانِبِ گَردون بِپَر
هَمچو فَلَک خَم دِهْ، اگر می‌خَمی