صد دل و صد جانْ به دَمی دادَمی
وَزْ جِهَتِ دادنِ جانْ شادَمی

وَرْ تَنِ من خاک بُدی این نَفَس
جُمله گُل و عشق و هَوَس زادَمی

از جِهَتِ کِشتِ غَمَش آبَمی
وَزْ جِهَتِ خَرمَنِ او بادَمی

گَر نَدَمیدی غَمِ او در دِلَم
چون دِگران‌ بی‌دَم و فَریادَمی

گَر نَبُدی غَیرتِ شیرینِ من
فَخْرِ دو صد خُسرو و فَرهادَمی

گَر نَشِکَستی دلِ دَربانِ راز
قُفلِ جهان را همه بُگْشادَمی

وَرْ هَمَدانَم نَشُدی پایْ گیر
هَمرَهِ آن طُرفهٔ بَغدادَمی

بَس که همه سَهْو و فراموشی‌اَم
گَر نَبُدی یادِ تو من یادَمی

بَس که بَرَد سَرو پِیِ این زبان
حَسره که من سوسنِ آزادَمی