اَلا هاتِ حَمْراءَ کَالْعَنْدَمِ
کَاَنّیَ ما زَجْتُها عَنْ دَمَی

وَ یَبْدُو سَناها عَلیٰ وَجْنَتی
اِذَا انْحَدَرَتْ کاسُها عَنْ فَمی

فَطوبیٰ لِسَکْراءَ مِنْ مَغْنَمٍ
وَ تَعْسًا لِصَحْواءَ مِنْ مَغْرَمِ

میِ دَرْغَمی خور، اگر در غَمی
که شادی فَزایَد، می‌دَرْغَمی

بیا، نوش کُن، ای بُتِ نوش لَب
شرابِ مُحرَّم، اگر مَحْرَمی

مگو نامِ فردا، اگر صوفی‌یی
همین دَم یکی شو، اگر هَمدَمی

برایِ چُنین جامِ عالَمْ بَها
بِهِل مَمْلِکَت را، اگر اَدْهمی

دَرآشام یک جامْ دریا دِلا
که ظاهر کُند گوهرِ آدمی

چرا بَسته باشی چو در مَجْلِسی؟
چرا خُشک باشی، چو در زَمزَمی؟

چرا می‌نگیری نَخُستین قَدَح
چپ و راست؟ بِنْما که از کِه کمی؟

زِ جامِ فَلَک، پاک و صافی تَری
که بَرتَر ازین گُنبَدِ اَعْظَمی

بِنوش ای نَدیمی که هم خِرقه‌یی
بِجوش ای شرابی که خوش مَرهَمی

چو موسیِّ عِمْران، توی عُمرِ جان
چو عیسیِّ مَریَم، رَوان بر یَمی

چو یوسُف همه فِتْنهٔ مَجْلِسی
چو اِقْبال و باده، عَدویِ غَمی

زِ هر باد چون کاه از جا مَرو
که چون کوه در مَرتَبَت مُحکَمی

بِهِل بُرجِ کَژدُم، سویِ زُهره رو
که کَژدُم ندارد به جُز کَژدُمی

به تو آمدم، زان که نَشْکیفتَم
زِ اِحْسان و بَخشایش و مَردمی

چُنین خالِ زیبا که بر رویِ توست
پَناهِ غریبیّ و خال و عَمی

فَاَنْتَ الرَّبیعُ وَ اَنْتَ الْمُدام
وَ مَولَی الْمُلُوکِ اَلا فَاحْکُمی

خَلایِق زِ تو والِه و دَرهَمَند
تو چون زُلْفِ جَعْدَت، چرا دَرهَمی؟

مَگَر شَمسِ تبریز عَقلَت بِبُرد
که چون من خَرابیّ و لایَعْلَمی