شبی که دَررَسَد از عشق، پیکِ بیداری
بگیرد از سَرِ عُشّاقْ خواب، بیزاری

ستاره سَجده کُند، ماه و زُهره حال آرَد
رَها کُن خِرَد و عقل، سَیر و رَهْواری

زِهی شبی که چُنان نَجْم، در طُلوع آید
به روزِ روشن بِدْهَد، صِفاتِ سَتّاری

زِ اِبْتِدایِ جهان، تا به اِنْتِهایِ جهان
کسی ندید چُنین بی‌هُشیّ و هُشیاری

تو خواه بَرجِه و خواهی فُروجِه، این نَبُوَد
کِه زَهره دارد با آفتابِ سَیّاری؟

طَمَع مَدار که امشب بَرِ تو آید خواب
که بَرنِشَست به سَیران، خَدیوِ بیداری