مُسَلَّم آمد یارِ مرا دلْ اَفْروزی
چه عشق داد مرا فَضْلِ حَق، زِهی روزی

اگر سَرَم بِرَوَد، گو بُرو، مرا سَرِ اوست
رَهیدم از کُلَه و از سَر و کُلَهْ دوزی

دَهان به گوشِ من آوَرْد و گفت در گوشَم
یکی حَدیثْ بیاموزَمَت، بیاموزی

چو آهویِ خُتَنی خونِ تو شود همه مُشک
اگر دَمی بِچَری تو زِ ما به خوش پوزی

چو جانِ جان شُده‌یی، نَنگِ جان و تَن چه کَشی؟
چو کانِ زَر شُده‌یی، حَبِّه‌یی چه اَنْدوزی؟

به سویِ مَجْلِسِ خوبان، بِکَش حَریفان را
به خِضْر و چَشمهٔ حیوان، بِکُن قَلاووزی

شرابِ لَعْل رَسیده ست، نیست انگوری
شِکَر نِثار شُد و نیست این شِکَر خوزی

هوا و حِرصْ یکی آتشی است، تو بازی
بِپَر، گِزاف پَر و بال را چه می‌سوزی؟

خَمُش که خَلْق نَدانَند بانگ را زِ صدا
تویی که دانی پیروزه را زِ پیروزی