چه آفتابْ جَمالی، که از مَجَرِّه گُشادی
دَرونِ روزَنِ عالَم، چو روزِ بَختْ فُتادی

هزار سوسنِ نادر، زِ رویِ گُل بِشِکُفتی
هزار رَسمِ دل اَفْزا، بِدان چَمَن بِنَهادی

هزار اَطْلَسِ کُحْلی، بنفشه وار دَریدی
که پَرّ و بالِ مُریدیّ و جانِ جانِ مُرادی

دران زمان که به خوبی، کُلاهِ عقلْ رُبایی
نه عقل پَرّهٔ کاه است و تو به لُطفْ چو بادی؟

چه عقل دارد آن گُل، که پیشِ باد سِتیزَد
نه از نَسیمِ وِیَسْتَش جَمال و نیک نَهادی؟

میی که کَفِّ تو بَخشَد، دو صد خُمار بِه اَرْزَد
چگونه گیج نَگَردد، سَرِ وجود زِ شادی؟