سیمُرغ و کیمیا و مَقامِ قَلَنْدَری
وَصْفِ قَلَنْدَر است و قَلَنْدَر ازو بَری

گویی قَلَنْدَرم من و این دلْپَذیر نیست
زیرا که آفریده نباشد قَلَنْدَری

دام و دَمِ قَلَنْدَر،‌ بی‌چون بُوَد مُقیم
خالی‌ست از کِفایَت و مَعنیِّ داوَری

از خود به خود چه جویی؟ چون سَر به سَر تویی
چون آب در سَبویی کُلّی، زِ کُل پُری

از خود به خود سَفَر کُن، در راهِ عاشقی
وین قِصّه مُخْتَصَر کُن، ای دوست، یک سَری

نی بیم و نی امید، نه طاعَت، نه مَعْصیَت
نی بنده، نی خدای، نه وَصْفِ مُجاوِری

عَجز است و قُدرت است و خداییّ و بَندگی
بیرون زِ جُمله آمد این رَه، چو بِنْگَری

راهِ قَلَنْدَری زِ خدایی بُرون بُوَد
در بَندگی نَیایَد و نه در پَیَمبَری

زینهار، تا نَلافَد هر عاشق از گِزاف
کَس را نَشُد مُسَلَّم این راه و رَه بَری