ای عشق کَزْ قَدیم تو با ما یگانه‌یی
یک یک بگو تو راز، چو از عینِ خانه‌یی

از بیمِ آتشِ تو زبان را بِبَسته‌ایم
تا خود چه آتشی تو و یا چه زَبانه‌یی

هر دَم خَرابی‌‌‌یی‌ست زِ تو شهرِ عقل را
بادِ چراغِ عقلی و باده‌یْ مُغانه‌یی

یا دوستِ دوستی تو و یا نیکْ دُشمنی
یا در میانِ هر دو، تو شکلِ میانه‌یی

گویند عاقلان دَمِ عاشقْ فَسانه‌یی است
شبْ روز کُن چرایی اگر تو فَسانه‌یی؟

ای آن کِه خوبیِ تو نِشانید فِتْنه‌ها
عشقِ تو است فِتْنه و تو خود نشانه‌یی

ای شاهِ شاه و مَفْخَرِ تبریز، شَمسِ دین
نورِ زَمینیان و جَمالِ زَمانه‌یی