آن دَم که دل کُند سویِ دِلْبَر اشارتی
زان سَر رَسَد به بی‌سَر و باسَر اشارتی

زان رنگ اشارتی که به روزِ اَلَست بود
کآمَد به جانِ مومن و کافَر اشارتی

زیرا که قَهْر و لُطف، کَزان بَحْر دَررَسید
بر سنگ اشارتی‌ست و به گوهر اشارتی

بر سنگ اشارتی است که بر حالِ خویشْ باش
بر گوهر است هر دَمِ دیگر اشارتی

بر سنگ کرده نَقْشی و آن نَقْش بَنْد او است
هر لحظه‌یی سویِ نَقْش، زِ آزَر اشارتی

چون در گُهَر رَسید اشارت، گُداخت او
اَحْسَنْت، آفرین، چه مُنَوَّر اشارتی

بعد از گُداز کرد گُهَر صد هزار جوش
چون می‌رَسید از تَفِ آذر اشارتی

جوشید و بَحْر گشت و جهانْ در جهان گرفت
چون آمَدَش زِ ایزدِ اَکْبَر اشارتی

ما را اشارتی‌ست زِ تبریز و شَمسِ دین
چون تشنه را زِ چَشمهٔ کوثَر اشارتی