مَرحَبا ای پَرده، تو آن پَرده‌یی
کَزْ جهانِ جانْ نشان آورده‌یی

بَرگُذَر از گوش و بر جان‌ها بِزَن
زان کِه جانِ این جهانِ مُرده‌یی

دَررُبا جان را و بَر بالا بُرو
اَنْدَر آن عالَم که دل را بُرده‌یی

ماهِ خَندانَت گواهی می‌دَهَد
کان شراب آسْمانی خورده‌یی

جانِ شیرینَت نشانی می‌دَهَد
کَزْ اَلَست اَنْدَر عَسَلْ پَروَرده‌یی

سَبزه‌ها از خاکْ بَررُستن گرفت
تا نِمایَد کِشت‌ها که کرده‌یی