آفتابا سوی مَهْ رویان شُدی
چَرخ را چون ذَرِّه‌ها بَرهَم زدی

آتشی در کُفر و ایمانْ شُعله زد
چون بِگُسْتَردی تو دینِ بیخودی

پَست و بالا عشقْ پُر شُد هَمچو بَحْر
چَشمه چَشمه، جوشْ جوشِ سَرمَدی

عالَمی پُرآتشِ عُشّاق بود
بر سَرِ آتش، تو آتش آمدی

هر سَحَرگَهْ پیشِ قانون‌‌هایِ تو
سَجده آرَد دینِ پاکِ اَحمدی

بی وجودی گَر تو را نُقصانْ نَهَد
بی وجودان را چه نیکی یا بَدی؟

خاکِ پایِ شَمسِ تبریزی بِبوس
تا بَرآری سَر زِ سَعْد و اَسْعَدی