هَله تا ظَن نَبَری، کَزْ کَفِ من بُگْریزی
حیله کَم کُن، نگُذارم که به فَن بُگْریزی

جانِ شیرینِ تو در قَبْضه و در دستِ من است
تَنِ بی‌جان چه کُند، گَر تو زِ تن بُگْریزی؟

گَر همه زَهرَم، با خویِ مَنَت باید ساخت
پس تو پَروانه نه‌یی گَر زِ لَگَن بُگْریزی

چون کَدو بی‌خَبَری زین که گِلویَت بَستَم
بَستَم و می‌کَشَمَت، چون زِرَسَن بُگْریزی؟

بُلبُلان و همه مُرغانْ خوش و شاد از چَمَن اند
جُغد و بوم و جُعَلی، گَر زِچَمَن بُگْریزی

چون گرفتارِ مَنی، حیله مَیَندیش، آن بِهْ
که شَوی مُرده و در خُلْقِ حَسَن بُگْریزی

تو کُهِ قاف نه‌یی، گَر چو کَهْ از جا بِرَوی
تو زَرِ صاف نه‌یی، گَر زِ شِکَن بُگْریزی

جانِ مَردان همه از جانِ تو بیزار شوند
چون مُخَنَّث اگر از خوبِ خُتَن بُگْریزی

تو چو نَقْشی، نَرَهی از کَفِ نَقّاشْ، مَکوش
وَثَنی، چون زِ کَفِ کِلْک و شَمَن بُگْریزی؟

من تو را ماه گرفتم، هَله خورشید تویی
در خُسوفی گَر از این بُرج و بَدَن بُگْریزی

تو زِ دیوی نَرَهی گَر زِ سُلَیمانْ بِرَمی
وَزْ غَریبی نَرَهی چون زِ وَطَن بُگْریزی

نه، خَمُش کُن، که مرا با تو هزاران کار است
خود سُهیلَت نَهِلَد تا زِیَمَن بُگْریزی