این چه چَتر است این که بر مُلْکِ اَبَد بَرداشتی؟
یادآوری جهان را زان که در سَر داشتی

زُلْفِ کُفر و رویِ ایمان را چرا دَرساختی؟
زان که قَصدِ مؤمن و تَرسا و کافَر داشتی

جان‌ هَمی‌تابید از نورِ جَلالَت، موجْ موج
زان که تو در بَحْرِ جان، دریا و گوهر داشتی

پیشِ حیرتگاهِ عشقَت، جُمله شیران در طَلَب
بَسْ که لَرزیدند و افتادند و تو بَرداشتی

هم تو جان را گاهْ مِسکین و اسیر انداختی
هم تواَش سُلطان و شاهنشاه و سَنْجَر داشتی

صد هزاران را میانِ آب دریا سوختی
صد هزاران را میانِ آتشی،‌‌ تَر داشتی

در یکی جسمِ طِلِسم آدمی، اَنْدَر نهان
ای بَسی خورشید و ماه و چَرخ و اَخْتَر داشتی

در چُنین جسمِ چو تابوتی، میانِ خون و خاک
این شَهیدِ روح را هر لحظه خوش‌‌تَر داشتی

آفتابا پیشِ تو هر ذَرّه‌یی کو شُکر کرد
مَر دَهانِ شُکرِ او را پُر زِ شِکَّر داشتی

از نَمَک‌‌هایِ حَیاتَت، این وجودِ مُرده را
تازه و خوش بو، چو وَرْد و مُشک و عَنْبَر داشتی

شَمسِ تبریزی زِ عشقَت من همه زَر می‌زَنَم
زان که تو بالا و پَستِ عشق، پُرزَر داشتی