با یار بِساز تا توانی
تا‌ بی‌کَس و مُبْتَلا نَمانی

بر آبِ حَیاتْ راه یابی
گَر سَرِّ موافَقَت بِدانی

با سایهٔ یار رو، یکی شو
مَنْمایْ زِ خویشتنْ نشانی

گَر رَطْلِ گِران دَهَند، دَرکَش
ای جان بِگُذار این گِرانی

ای دل مَپَذیر بیشْ صورت
می‌باش چو آبْ در رَوانی

پَذْرُفتنِ صورت از جَمادی‌ست
مَفْسُر اگر از رَحیقِ جانی

در مَجْلِسِ دل دَرآ که آن‌جا
عیش است و حَریفِ آسمانی