آخِر گُل و خار را بِدیدی
روز و شبِ تار را بِدیدی

بس نَقْش و نِگار دَرشِکَستی
تا نَقْش و نِگار را بِدیدی

از عالَمِ خاکْ بَرگُذشتی
وان گَرد و غُبار را بِدیدی

می‌خَند چو گُل دَرین گُلِستان
کانْ جانِ بهار را بِدیدی

بی‌کار شُدی زِ کارِ عالَم
چون حاصلِ کار را بِدیدی

چون بادهٔ ساقی اَنْدَرآمیز
چون رنجِ خُمار را بِدیدی