روزِ طَرَب است و سالِ شادی
کِامْروز به کویِ ما فُتادی

تاریکیِ غَمْ تمام بَرخاست
چون شمع دَرین میانْ نَهادی

اندیشه و غمَ چه پایْ دارد
با آن قَدَح وَفا که دادی؟

ای باده تو از کُدام مَشکی
وِیْ مَه به کُدام ماهْ زادی

مَستیّ و خوشیّ و شادکامی
سُلطانِ دلیّ و کیْقُبادی

وان عقل که کَدخدایِ غَم بود
از ما سِتَدی به اوسْتادی

شاباش که پایِ غَم بِبَستی
صد گونه دَرِ طَرَب گُشادی