مَجْلِس چو چراغ و تو چو آبی
وَزْ آبْ چراغ را خَرابی

خورشید بِتافته‌‌‌ست بر جَمع
رو تو زِ میان، که چون سَحابی

بر خوانْ مَنِشین، که نیکْ خامی
کو بویِ کَباب، اگر کبابی؟

در پیش شُدی که حاجِبَم من
وَاللَّهْ که نه حاجِبِی، حِجابی

چون حاجِبِ باب را نشان‌هاست
دانند تو را که از چه بابی

گشتی تو سَوارِ اسبِ چوبین
از جَهْل به حَمله می‌شتابی

یا عشقْ گُزین که هر سه نَقْد است
یا زُهد، چو طالِبِ ثوابی

با بیداران نِشین و بَرخیز
کین قافله رفت تو به خوابی

از شَمسُ الدّین رَسی به مَنْزِل
وَنْدَر تبریز راه یابی