صَلا ای صوفیان کِامْروز باری
سَماع است و شراب و عیش آری

صَلا که ساعتی دیگر نَیابی
زِ مشرق تا به مغرب هوشیاری

چُنان در بَحْرِ مَستی غَرق گَردند
که دل در عشقِ خوبی، خوش عِذاری

ازین مَستان نَنوشی ‌های و هویی
وَزین خوبان نَبینی گوشْواری

دَرین مَستان کجا وَهْمی رَسیدی
گَرین مَستان نَنالَند از خُماری

به صد عالَم نگُنجَد از جَلالَت
چُنین سُلطان و اَعْظَم شَهریاری

وَلیکِن چون غُبار اَنگیخت اَسپَش
به وَهْم آمد کَر و فَرِّ سواری

دَهان بَربَند کین جا یک نَظَر نیست
که بِشْناسَد سواری از غُباری