چُنین باشد، چُنین گوید مُنادی
که بی‌رنجی نبینی هیچ شادی

چه مایه رنج‌ها دیدی تو هر روز
تَامُّل کُن ازان روزی که زادی

چه خون از چَشم و دل‌ها بَرگُشاده‌ست
که تا تو چَشم در عالَم گُشادی

خداوندا اگر آهن بِدیدی
آن کَشاکَش، کِش تو دادی

زِ بیم و تَرس، آهنْ آب گشتی
گُدازیدی، نَپَذْرُفتی جَمادی

وَلیک آن را نَهان کردی زِ آهن
به هر روز، اندکْ اندک می‌نَهادی

چو آهن گشت آیینه به آخِر
بِگُفتا شُکر، ای سُلطانِ هادی