ستاره گم شد و خورشید سر زد
پرستویی به بام خانه پر زد

در آن صبحم صفای آرزویی
شبِ اندیشه را رنگِ سحر زد




پرستو باشم و از دام این خاک
گشایم پَر به سوی بام افلاک

ز چشم‌انداز بی ‌پایان گردون
در‌آویزم به دنیایی طربناک




پرستو باشم و از بام هستی
بخوانم نغمه‌های شوق و مستی

سرودی سر کنم با خاطری شاد
سرود عشق و آزادی ‌پرستی




پرستو باشم از بامی به بامی
صفای صبح را گویم سلامی

بهاران را برم هر جا نَویدی
جوانان را دهم هر سو پیامی




تو هم روزی اگر پرسی ز حالم
لب بامت ز حال دل بنالم

وگر پروا کنم بر من نگیری
که می‌ترسم زنی سنگی به بالم