بر پرده های در هم امیال سر کشم
نقش عجیب چهره یک ناشناس بود

نقشی ز چهره ای که چو می جستمش به شوق
پیوسته می رمید و به من رخ نمی نمود




یک شب نگاه خستهٔ مردی به روی من
لغزید و سست گشت و همانجا خموش ماند

تا خواستم که بگسلم این رشتهٔ نگاه
قلبم تپید و باز مرا سوی او کشاند




نو مید و خسته بودم از آن جستجوی خویش
با ناز خنده کردم و گفتم بیا ، بیا

راهی دراز بود و شب عشرتی به پیش
نالید عقل و گفت کجا می روی کجا




راهی دراز بود و دریغا میان راه
آن مرد ناله کرد که پایان ره کجاست

چون دیدگان خسته من خیره شد بر او
دیدم که می شتابد و زنجیرش به پاست




زنجیرش بپاست چرا ای خدای من
دستی به کشتزار دلم تخم درد ریخت

اشکی دوید و زمزمه کردم میان اشک
( زنجیرش به پاست که نتوانمش گسیخت )




شب بود و آن نگاه پر از درد می زُدود
از دیدگان خستهٔ من نقش خواب را

لب بر لبش نهادم و نالیدم از غرور
( کای مرد ناشناس بنوش این شراب را )




آری بنوش و هیچ مگو کاندر این میان
در دل ز شور عشق تو سوزنده آذریست

ره بسته در قفای من اما دریغ و درد
پای تو نیز بستهٔ زنجیر دیگریست




لغزید گرد پیکر من بازوان او
آشفته شد به شانهٔ او گیسوان من

شب تیره بود و در طلب بوسه می نشست
هر لحظه کام تشنهٔ او بر لبان من




ناگه نگه کردم و دیدم به پرده ها
آن نقش ناشناس دگر ناشناس نیست

افشردمش به سینه و گفتم به خود که وای
دانستم ای خدای من آن ناشناس کیست

یک آشنا که بستهٔ زنجیر دیگری است