دنیی ارچه ز حرص دلبر تست
دست زی او مبر که مادرِِ تست

گر نه‌ای گبر پس به خوش سخنیش
مادرِ تست چون کنی به زنیش

همچو قرعه برای فالش دار
گه بیندازش و گهی بردار

گرچه گزدم ز نیش بگزاید
دارویی را همت به کار آید

مار اگرچه به خاصیت بدخوست
پاسبانِ درخت صندل اوست

چون ز بانگ سگان شوی دلتنگ
سنگ برگیر و ده سگان را سنگ

وآن سگی را که کرد پای افگار
نان بی‌سوزنش مده زنهار

مورکی را اگر بیازاری
چیره گردی به ظلم و خون‌خواری

از پی رستن از سرای خسان
حیله کن لیک بد به کس مرسان

با خسان خود نشست و خاست مکن
قطع کردن ز خس رواست مکن

پس اگر ناگهی درافتادی
سازگاری بهست و دل شادی

باش بر دست راست همچو بهشت
دوزخ از دست چپ شناس و کنشت

باز بر دست راست رَو چونان
بافر و دست دست دستان مان

راست بر دست راست رَو رستی
ورنه کج رَو چو عهد بشکستی

من ندیدم سلامتی ز خسان
گر تو دیدی سلام من برسان

چون ترا گشت نوش وحدت بیش
بده آن نوش را به حدّت نیش