هست اعضا چو شهر و پیشه‌وران
عقل دستور و دل در او سلطان

خشم شحنه است و آرزو عامل
این یکی ظالم آن دگر جاهل

عامل ار هیچ شرط بگذارد
خرد او را به شحنه بسپارد

شحنه‌گر هیچ گون سگالد بد
این موّکل برو بود ز خرد

نفس سلطان اگر بود عادل
با تن و عقل و جان شود بی‌دل

ترجمان دل است نطق و زبان
مر زبان تنست سود و زیان

ترجمان چون ز روی دور زمان
پشت یابد ز قوّت سلطان

گر بیابند ازینکه گفتم بهر
خوش بود پادشا و خرّم شهر

ور همه طالبان کام شوند
مالک ملک ناتمام شوند

گرنه در امر عقل و دل باشند
همه هم‌ خوار و هم خجل باشند

عقل و دل را اگر مطیع شوند
در حضیض فنا رفیع شوند