از پی راه حق کم از کودک
نتوان بودن ای کم از یک یک

گر در آموختن کند تقصیر
هرچه خواهد سبک زوی بپذیر

به تلطّف بدار و بنوازش
خیره در انتظار مگدازش

در کنارش نه آن زمان کاکا
تا شود راضی و مکنش جفا

در نمازش نه آن زمان کانجا
تا شود سرخ چهره‌اش چو لکا

ور نخواند بخواه زود دوال
گوشهایش بگیر و سخت بمال

به معلم نمای تهدیدش
تا بود گوشمال تمهیدش

بند و حبسش کند به خانهٔ موش
میر موشان کند فشرده گلوش

در ره آخرت ز بهر شنود
کمتر از کودکی نشاید بود

خلد کاکای تست هان بشتاب
به دو رکعت بهشت را دریاب

ورنه شد موشخانه دوزخِ تو
در ره آن سرای برزخِ تو

رو به کتّاب انبیا یک چند
بر خود این جهل و این ستم مپسند

لوحی از شرح انبیا برخوان
چون ندانی برو بخوان و بدان

تا مگر یار انبیا گردی
زین جهالت مگر جدا گردی

در جهان خراب پر ز ضرر
از جهالت مدان تو هیچ بتر