بر آشفت و فرمود تابر حریر
به اثرط یکی نامه سازد دبیر

چو چشم قلم کرد سرمه ز قار
ببد دیدنش روشن و دیده تار

شد آن خامه از خطّ گیتی فروز
دل شب نگارنده بر روی روز

بسان یکی خرد گریان پسر
خروشان و پویان و جویان پدر

به دشتی در از شوره گم کرده راه
ز گرما زبان کفته و رخ سیاه

سَرِ نامه نام جهانبان نوشت
خدایی که او ساخت هر خوب و زشت

سرایی چنین پرنگار آفرید
تن و روزی و روزگار آفرید

به یک بند هفت آسمان بسته کرد
بدین گوهران کار پیوسته کرد

زمین ایستاده به باد سپهر
همی گرد گردان شده ماه و مهر

دگر گفت کز گشت چرخیم شاد
که بر ما در شادکامی گشاد

به فرمان ما گشت تاج و نگین
همان شاهی هفت کشور زمین

چُنان کهتری دادمان نیکبخت
سپر کرده تن پیش هر کار سخت

کنون خاست در هند کاری تباه
که آنجا همی برد باید سپاه

بدین چاره گرشاسب باید همی
وگر زود ناید نشاید همی

به گاه فرستش بسیچی مساز
که هست آنچه باید چو آید فراز

ز ما لشکر و ساز و یارّی و گنج
وزو مردی و کین گزاری و رنج

چنان کن کزین نامه یک نیمه بیش
نخوانده به وی کو گِرد راه پیش

چنان باز پاسخ رسان بی درنگ
که آواز بازآید از کوه سنگ

چو نامه به نام آور اثرط رسید
زمانی به اندیشه دَم درکشید

به گرشاسب گفت ای هژبر زیان
چه گویی بدین جنگ بندی میان

بترسم که جایی بپیچی ز بخت
که هم راه دورست و هم کار سخت

جهان پهلوان گفت کای پرهنر
به جز جنگ و کین من چه خواهم دگر

مرا ایزد از بهر جنگ آفرید
چه پایم که جنگ آمد اکنون پدید

چنین یال و بازوی و این زور و برز
نشاید که آساید از تیغ و گرز

سپاهی که جانش گرامی بود
ازو ننگ خیزد، نه نامی بود

کس ار دیدمی من سزای شهی
ازین مارفش کردمی جا تهی

ولیکن چو کس می نیاید به دست
بترسم که باشد بتر زین که هست

سرانجام با پادشا به جهان
اگر چند بد باشد و بدنهان

ز فرمان شه ننگ و بیغاره نیست
به هر روی کِه را ز مِه چاره نیست

بود پادشا سایه کردگار
بی او پادشاهی نیاید به کار