۲۹۰ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۲۲۷۲

حَدَأَ الْبَشیرُ بِشارَةً یا جارُ
دَهِشَ الْفُؤادُ بِما حَداهُ وَ حاروا

سَمِعُوا نِداءَ الْحَقِّ مِنْ فَمِ طارِقٍ
قَرُبَ الخِیامُ اَلْیکُمُ وَالدّارُ

وَدَنا کَریمٌ وَجْهُهُ قَمَرُ الدُّجی
وَ خَیالُهُ لِلْعاشِقینَ مَدارُ

فَتَحَلَّقوا حَوْلَ الْبَشیرِ وَاَقْبَلوا
سَجَدُوا جَمیعًا لِلْبَشیرِ وزاروا

سَکَنَتْ قُلُوبٌ بَعْدَ ما سَکَنَ الْبَلا
لَبِسوا لِباسَ الْجِدِّ مِنْهُ وَساروا
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۲۷۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۲۷۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.